Z wykorzystaniem miodu jako środka odżywczego i leczniczego w apiterapii spotykamy się już od pradziejów. Badania archeologiczne dowodzą, że ludzie pierwotni znali i cenili miód, mimo że jego pozyskanie nie było przecież dla nich łatwe. Najwcześniejsze dane na ten temat pochodzą już z epoki kamienia łupanego.
Dowodem na zbieranie miodu przez ówczesnych ludzi jest malowidło odkryte w pieczarze Arana w Hiszpanii pochodzące sprzed 10 000 lat. Przedstawia wspinającego się dawnego pasiecznika do gniazda pszczół.
Podobne malowidła naskalne spotykane są w różnych miejscach świata. Dowodzą one tego, że już wtedy dostrzegano walory miodu, był więc traktowany jako drogocenny i wartościowy produkt. Dane archeologiczne potwierdzają także ,wykorzystanie miodu przez rozmaite plemiona zbieracko myśliwskie. Miód stanowił wówczas nie lada przysmak.
Również Indianie sprzeda 6 000 lat nie tylko spożywali miód, ale także używali go jako środka leczniczego. W południowej części Anglii odnaleziono naczynia gliniane sprzed 2500 lat, które służył właśnie do przechowywania miodu.
Z pierwszymi zapiskami dotyczącymi wykorzystywania miodu w lecznictwie czyli właściwie można by powiedzieć początków świadomej apiterapii spotykamy się już w starożytnych cywilizacjach. Wynika z nich, że miód był szeroko stosowany w lecznictwie od dawna niemal przez wszystkie cywilizacje po których zostały materiały piśmienne. Miód był nie tylko cennym środkiem spożywczym, ale też środkiem leczniczym dla mieszkańców starożytnego Egiptu, Chin, Asyrii, Mezopotamii, Indii, Grecji, Rzymu i także Azji Środkowej.
Przekazy staroegipskie dowodzą, że Egipcjanie stosowali miód do celów leczniczych, mimo że z ustaleń historyków wiadomo, że nie zajmowali się hodowla pszczół na większa skalę. Wiadomo jednak, że miód był ceniony oraz stosowany i to niezależnie od tego, czy pochodził z kraju czy też z zagranicy.
W jednym z papirusów pochodzących z okresu Starego Państwa (lata 2700 – 2250 p.n.e.) znajdują się informacje o 48 przypadkach chorobowych wraz zastosowanym leczeniem. Są tam też przepisy na leczenie z wykorzystaniem miodu. Wynika z niego, że miodu używano najczęściej do gojenia ran, leczenia zapalenia oczu i spojówek, owrzodzeń, płukania jamy ustnej. Wynika tez z niego, ze miód był powszechnie stosowany na dworze królewskim a także w świątyniach.
Z kolei z późniejszych zapisków dowiadujemy się, że miód używano za boski dar i leczenie nim wspomagano specjalnym przeznaczonym tylko do tego zaklęciem. A w czasie wojny z roku 1560 p.n.e. pomiędzy królem Amossisem a ludem Hyksos obie strony używały dużych ilości miodu jako doskonałego środka leczącego rany.
Z kalendarza Staroegipskiego spisanego na papirusie około 130 r p.n.e. możemy dowiedzieć się, że miód zajmował ważne miejsce zarówno w ożywianiu jak i w leczeniu. Zapisano w nim różne wskazówki zalecające stosowanie miodu jako środka leczniczego i profilaktycznego.
A w „Księdze przygotowania lekarstw na wszystkie części ludzkiego organizmu” która powstała 3500 lat temu znajdujemy dokładne opisy właściwości leczniczych miodu wraz z przepisami na sporządzanie z niego lekarstwa. W Księdze znajduje się aż 147 przepisów na leki których jednym ze składników jest miód.
Z wszystkich tych informacji wynika, że starożytnym Egipcjanom bardzo dobrze znane były antyseptyczna właściwości miodu. Stosowano go z powodzeniem zewnętrznie, jako bardzo dobry środek w leczeniu ran oraz oparzeń. W tym celu był używany także w postaci leków jak plastry, maści odwary do przemywań.
Oprócz tego w starożytnym Egipcie miód był także ulubionym pożywieniem. Na początku gdy korzystano jedynie z miodu pochodzącego z dzikich pszczół, miód był towarem luksusowym, na który mgli sobie pozwolić tylko bogaci mieszkańcy. Około roku 2400 p.n.e. gdy w Europie nauczona już się hodować pszczoły, zwiększyło się tez znacznie dostępność miodu. Jedne z kronikarzy odnotowuje, ze miód stał się wówczas powszechnie dostępny dla wszystkich mieszańców jako środek znacznie wzbogacający odżywianie. Widać z tego, że od bardzo dawna miód był cenionym i pożądanym towarem zarówno przez ludzi zdrowych jaki i chorych.